Niespokojny wrzesień (Rok V, Rozdział 2)

Następnego ranka rozpoczęły się zajęcia. Arthemis szybko stwierdziła, ,że przez wakacje nauczyciele zdążyli zdziwaczeć jeszcze bardziej. Był drugi września, a oni już zaczęli gadać o egzaminach, które miały być w maju. Powariowali?

 Drugim obowiązkowym tematem był wybór kariery zawodowej. Jakby nauczycieli spodziewali się, że od pierwszej klasy mają już wybrany wybór zawodu a reszta to tylko formalność.

 Arthemis za bardzo się tym nie przejmowała. Ale Rose chyba już pierwszej nocy w szkole nie zmrużyła oczu. Odzwyczajona trochę od tak bliskiej obecności cudzych myśli, Arthemis po trzech godzinach odpierania jej niepokoju, a wręcz depresji miała szczerą ochotę dać jej coś na wyluzowanie.

 Gdy w końcu zasnęła, niemal natychmiast się obudziła, bo jej sen był tak wyraźny i zawstydzający, że miała wrażenie, że działo się to wszystko na jawie. Była na siebie wściekła. To, że zobaczyła Jamesa po miesiącu, to nie jest od razu powód, żeby o nim śnić!

 Sfrustrowana wyszła z dormitorium i usiadła w Pokoju Wspólnym, ćwicząc nowe zaklęcia z obrony przed czarną magią. Pewnie powinna poćwiczyć transmutacje, ale o trzeciej nad ranem nie miała na to najmniejszej ochoty.

 Gdy tylko przez okna wpadły pierwsze kolory świtu, poszła się przebrać w szkolne szaty, a gdy pozostali uczniowie zaczęli robić hałas w dormitoriach, zabrała torbę i poszła na śniadanie.

 Chwilę potem znalazł ją Albus podekscytowany rzucił się na krzesło, ale zamiast tak jak ona ponuro pochylić się nad miseczką owsianki, nachylił się do niej i z przejęciem zaczął opowiadać:

- Arthemis, nie spałem całą noc! Czytałem tą książkę. Nie masz pojęcia jak wielkie i potężne eliksiry zawiera. Jednym z nich mógłbym rozwalić cały ten zamek! Niektóry z tych składników i receptur są tak skomplikowane, że musiałem przeczytać je z dziesięć razy zanim zrozumiałem o co chodzi! A inne są w innych językach, ale ilustracje są imponujące!

 Arthemis słuchała go jednym uchem, pogrążona w myślach i trochę zmęczona. A poza tym Al nie powinien mówić o tej książce zbyt głośno.

 Jednak w końcu Albus zauważył, że Arthemis niemal go nie słyszy. Zmarszczył brwi i przyjrzał się jej uważnie.

- Co ci jest?

 Arthemis nawet nie zauważyła, że zadał jej pytanie. Albus stuknął ją w ramię ze zniecierpliwieniem.

- Ziemia do Arthemis! Co ci jest?

- Co? – spojrzała na niego trochę nieprzytomnie. – Ach… Nic. Nie mogłam zasnąć.

- Czemu? – zapytał Albus grzecznie.

Arthemis zgrzytnęła zębami. Nie bardzo pasowały jej te niewygodne pytania. Szczególnie, że powód był tak idiotycznie żenujący…

- Cześć!

Arthemis zrezygnowanym gestem przymknęła oczy.

Dlaczego? – zapytała los.

James usiadł naprzeciwko niej. Albus nadal wpatrywał się w nią ciekawie.

Cholera! Zaklęła w myślach.

- Czemu się nie wyspałaś? – powtórzył Albus, jakby myślał, że znowu nie usłyszała.

- Nie wyspałaś się? - zdziwił się James. – Czyżbyś znowu łaziła nocą po zamku? – zapytał z sugestywnym uśmiechem.

 Arthemis przypomniał się nagle kawałek snu. Zalała się rumieńcem i spuściła wzrok.

- Naprawdę?! Beze mnie?! – krzyknął oburzony James, uznając, że rumieńce świadcząc o jej winie.

 Arthemis zerwała się z krzesła.

- Będę robić co mi się podoba! – powiedziała ostro i odeszła szybko korytarzem, po drodze zabierając plan zajęć od Rose, która spojrzała na nią zdziwiona.

 Gdy Rose doszła do chłopców, spojrzała na nich z wyrzutem i zapytała:

- Co wyście jej zrobili?

- Dlaczego od razu uważasz, że to nasza wina? – zapytał oburzony Albus. – Po prostu ma zły nastrój – dodał trochę mniej pewnie.

 James milczał patrząc za Arthemis podejrzliwie. On też dzisiaj nie mógł spać. No, ale przecież to nie istotne, dlaczego prawda? – dodał w myślach szybko. Mimo wszystko zachowanie Arthemis było podejrzane.

 Zbyt podejrzane, żeby zostawić to w spokoju…

 Arthemis popsuła sobie jeszcze bardziej humor własnym zachowaniem i przeczytaniem planu lekcji. Dwie godziny transmutacji ze Ślizgonami i dwie godziny eliksirów przed południem.

 Za jakie grzechy, westchnęła i poczłapała na trzecie piętro do sali transmutacji. Trochę jej się poprawił nastrój gdy zobaczyła Scorpiusa w równie podłym nastroju, siedzącego pod ścianą.

 Usunęła się po ścianie obok niego.

- Ciężka noc? – zapytała tylko.

- Miałem nadzieję, że tak szybko cię nie spotkam – odparł beznamiętnie.

- Też miałam ciężką noc – pocieszyła go.

- Jednak łatwiej jest wymądrzać się na temat cudzych uczuć, hę? – mruknął złośliwie.

- O wiele łatwiej – zaskoczyła go, zgadzając się z nim. – Jak wakacje?

 Wzruszył ramionami.

- Zwyczajnie.

- Cieszysz się, że wróciłeś do szkoły? – zapytała podchwytliwie.

- Ani trochę – odpowiedział szybko.

 Czyli tak, odpowiedziała sobie Arthemis.

- A więc jesteś prefektem… - mruknęła.

- Taa… - odrzekł z kwaśną miną.

- Współczuję ci… - położyła mu na chwilę rękę na ramieniu.

- Czemu? – zdziwił się.

- Rose też jest prefektem. Pomimo tego, że nie pochwalam twojego podejścia, rozumiem je. Więc będzie ci ciężej stykając się z nią na każdym kroku.

- Nie obchodzi mnie kto jest prefektem Gryffindoru i nie potrzebuje twojej pochwały – odparł zimno i wstał.

 Arthemis też się podniosła i wzruszyła ramionami.

- I tak ci nie wierzę.

- Wkurzasz mnie – powiedział ostro.

- I dobrze- mruknęła w odpowiedzi.

- Mam ochotę skopać ci tyłek od pierwszego dnia.

- Pojedynek o siedemnastej w Sali historii magii – zarządziła.

- Będę – obiecał i jednocześnie odwrócili się w przeciwne strony.

Och, Boże tak dobrze będzie znowu użyć magii, westchnęła Arthemis z wdzięcznością.

- A tu jesteś Arthemis – Albus stanął przed nią. – Co ci odbija?

- Już nic – odpowiedziała szybko, i zmieniła temat. – Chodź, sala jest już otwarta.

 Arthemis pomimo niezadowolonej miny Albusa, uparła się, że usiądzie z tyłu. Mogła tutaj swobodnie obserwować nie tylko wszystkich uczniów, ale również nauczyciela.

 Zupełnie niespodziewanie drzwi się otworzyły i wpłynęła przez nie eteryczna, blond włosa postać z anielsko niebieskimi oczami i trochę nieprzytomny wyrazem twarzy.

- Cześć dzieciaki! – rzuciła na wstępie, szokując wszystkich. Jak na profesora była wyjątkowo otwarta. – Jestem profesor Scamander. Będę was uczyć tylko przez rok, ale mam nadzieję, że nie zniszczę wam życia, bo szczerze mówiąc Transmutacja to nie jest mój ulubiony przedmiot. Ale postaram się wam wytłumaczyć wszystko jak najlepiej umiem. Jednak musicie mi zadawać pytania, bo czasami coś, co jest dla mnie oczywiste dla was może być niezrozumiałe. Jesteście na piątym roku, więc większość zadań i tak będzie praktyczna. Wyglądacie na zdolne dzieciaki, wiec na pewno pójdzie wam jak z płatka.

 I uśmiechnęła się promiennie.

 Arthemis uderzyła czołem w biurko. Cudownie, pomyślała ironicznie, jeszcze mi tego brakowała, żebym po raz kolejny miała nauczyciela, który mnie nie potrafi nauczyć transmutacji. A w tym roku są sumy… Dlaczego?!, pytała w myślach.

- Będzie świetnie – mruknął Albus, zacierając ręce z uśmiechem.

 Arthemis po raz kolejny uderzyła głową w blat.

 Zaraz po tym jak wyszła z totalnie nieudanej lekcji transmutacji, na której zamiast zmienić kanarka w kubek, zamieniła go w śpiewającą książkę, ogarnęły ją czarne myśli.

 Czemu kiedyś radziła sobie tak doskonale? Ach tak… po pierwsze miała nieograniczoną ilość czasu do ćwiczeń, po drugie uczył ją cierpliwy do bólu ojciec, a po trzecie… ta głupia transmutacja kojarzyła się jej teraz z Jamesem, przez co jej nie wychodziła…

 Westchnęła sfrustrowana. Cóż, pozostawało jej ćwiczyć aż do skutku…

  Poczłapała na dół do lochów, gdzie czekały ją dwie godziny beznadziejnie nudnych eliksirów, z beznadziejnie nudną nauczycielką.

 To totalnie nie był jej dzień…

 Na eliksirach zresztą też jej nie poszło. Po dodaniu drugiego składnika trzeba było piętnaście minut poczekać, aż się pogotuje. Gdy na to czekała zasnęła na ławce, a obudził ją gwałtowny wybuch. Jakby to powiedzieć, wybuch z jej kociołka....

 Musiała zacząć wszystko od początku, ale to nie denerwowało jej tak bardzo jak współczujące spojrzenia Albusa.

 Ostatnia wyszła z klasy.

 Gdy doszła do stołówki usłyszała jak Albus cicho mówi do Jamesa.

- Nie denerwuj jej, jeżeli nie chcesz stracić kilku kończyn. Przeżyła właśnie 2 godziny eliksirów… - dodał gwoli wyjaśnienia.

- Al, to, że jestem zmęczona, nie znaczy, że jestem głucha – powiedziała cicho, sprawiając, że Albus podskoczył i spuścił głowę z miną winowajcy.

- Zmęczona? Arthemis, jest pierwszy dzień szkoły – zaśmiał się Fred.

 Arthemis nie odpowiedziała tylko, popatrzyła na swój talerz, a potem wstała.

- W sumie to nie jestem głodna – mruknęła cicho i odeszła.

- Zachowuje się dziwnie – stwierdził Albus.

- Może się po prostu zakochała – rzucił Fred, a potem wybuchnął śmiechem, gdy James zakrztusił się sokiem owocowym.

- Idę ją wkurzyć – oznajmił James. – Może jej przejdzie, gdy się na kimś wyżyje…

- Cóż za poświęcenie… – mruknął ironicznie Fred.

- James, - powiedział Albus uroczyście. – Jest to pewnie nasze ostatnie spotkanie, więc chcę żebyś wiedział, że pomimo tego, iż jesteś totalnym kretynem, kocham cię.

 James zrobił kwaśną minę.

- Idioci – oznajmił na odchodnym.

 Wykorzystując kilka tajnych przejść, dopadł Arthemis na czwartym piętrze. W bardzo stylowy sposób. Podstawił jej nogę. Więc wylądowała twarzą na podłodze. Pogratulował sobie pomysłu. Pierwszy krok do wkurzenia jej, został wykonany. Miał już naprawdę dosyć jej ponurego nastroju. Wolał jak chodziła po szkole zadziorna i gniewna, a każdy bał się do niej podejść.

  Jednak gdy Arthemis odwróciła się i podpierając się na łokciach spojrzała na niego wściekle, stwierdził, że to wcale nie był taki dobry pomysł.

 Jej spódniczka podjechała trochę do góry i wydawała się nadzwyczaj… kusząca. I wściekła. Była wręcz zaróżowiona z wściekłości.

- Prosisz się o śmierć Potter – oznajmiła spokojnie, patrząc na niego spode łba.

 James dopiero po chwili zdołał oderwać wzrok od jej nóg. Do cholery, chciał ją przecież tylko wkurzyć, żeby wykrztusiła co jej jest. Nie chciał, żeby teraz nawiedzały go jej obrazy… Zanim się obejrzał machnęła różdżką tak, że został przyklejony do ściany.

 Powoli wstała.

- Czego chcesz?

- Spytać cię z kim, bądź dla kogo szwędasz się nocą po zamku? – odparł spokojnie, chociaż teraz to ona wkurzyła jego, gdy go unieruchomiła.

 Arthemis zrezygnowana spuściła głowę.

- Nie mogłam zasnąć, bo twoja stuknięta kuzynka pół nocy myślała o swoim przyszłym zawodzie, a gdy już zasnęłam miałam strasznie głupi sen. Gdy się z niego obudziłam już nie mogłam zasnąć… Zadowolony? To właśnie była moja wycieczka po zamku…

 Znowu machnęła różdżką, a James z hukiem opadł na ziemię.

- Jezu, co takiego musiało ci się śnić, że nie mogłaś po tym zasnąć? – mruknął, rozcierając kolano.

 Arthemis skamieniała i siła powstrzymała wpływający na jej policzki rumieniec.

- Nie pamiętam – skłamała szybko i zaczęła iść w stronę klasy numerologii.

 Gdy była już przy schodach, usłyszała wypowiedziane ze śmiechem.

- Policzę się z tobą za tą ścianę, Arthemis.

- Czekam z niecierpliwością – odparła i po raz pierwszy tego dnia lekko się uśmiechnęła.

 Arthemis o siedemnastej stawiła się w klasie historii magii uważając, żeby Al i nie daj Boże, Rose zobaczyła, co i z kim chce zrobić.

 Gdyby Rose zobaczyła, że prefekt bierze udział w pojedynku dostałaby zawału. To samo Al, gdyby zobaczył, o jakiego prefekta chodzi.

 Zaraz za nią do klasy wszedł Scorpius.

- Widzę, że nie możesz się doczekać – stwierdził i zdjął bluzę.

 Arthemis poczekała aż wyjmie różdżkę.

 Zupełnie nagle ich zaklęcia zaczęły świstać w powietrzu. Scorpius był dobry. Naprawdę dobry. Ale nie był tak szybki, ani tak sprawny jak Arthemis. Obydwoje zdawali sobie z tego sprawę, jednak walka sprawiała im tak autentyczną przyjemność, że bawili się ze sobą.

 Nawet jeżeli jedno z nich zostało draśnięte drugie się nie przejmowało. Pod wieloma względami było to dobre. 

  W końcu Arthemis zakończyła to, lewitując Scorpiusa w powietrze. Gdy wisiał pod sufitem przytrzymywany przez jej magię, zaśmiała się i zapytała:

- Poddajesz się?

 Scorpius zaczął się śmiać. Zaczął się tak śmiać, że wypuścił różdżkę z ręki. Przez to wszystko Arthemis również cicho zaczęła się śmiać i uwolniła go spod zaklęcia.

- Czuję się już lepiej – oznajmiła ocierając krew z rany na przedramieniu.

- Do usług – odparł Scorpius. – Jesteś naprawdę fenomenalna… I diabelnie szybka.

- Praktyka czyni mistrza – odparł, i schyliła głową z wdzięcznością.

Obydwoje rozejrzeli się po sali i zmarszczyli brwi. Wszystko było porozwalane.

- Reparo!- mruknęła Arthemis wskazując na najbliższą ławkę. – Trzeba tu posprzątać.

 Scorpius wzruszył ramionami i bez słowa zaczął też naprawiać sprzęty.

 Gdy skończyli bez słowa się rozeszli.

 Arthemis w o wiele lepszym nastroju weszła do dormitorium. Teraz na pewno będzie mogła zasnąć…

 Albus spojrzał na zegarek.

- Rose, idziemy na kolacje, widziałaś Arthemis?

- Ja ją widziałam – powiedziała Lily schodząc ze schodów do dormitorium dziewcząt. – Śpi jak aniołek w swoim łóżku.

- Chyba naprawdę, nie mogła spać – mruknęła cicho Rose.

- Przestań tyle myśleć to będzie mogła – oznajmił James, mijając ją.

- A co to niby miało znaczyć? – syknęła oburzona Rose i pobiegła za nim.

- Czyli wszystko wróciło do normy – mruknęła Lily do Albusa.

Nazajutrz Arthemis już czuła się lepiej. Co nie uratowało jej od drwin Jamesa i Freda oraz ich upierdliwego dociekania, co ją wczoraj ugryzło.

Przy obiedzie Lucas zarządził trening już następnego popołudnia, co wywołało gwałtowny sprzeciw u Jamesa. Jednak Lucas był nieprzejednany. Arthemis nie miała nic przeciwko temu. Miło będzie znowu wsiąść na miotłę i widać było, że Lily też się do tego pali.

 Obok nich usiadła Rose. Miała lekko pobielałą twarz. I milczała, jakby była w szoku.

 Arthemis zmarszczyła brwi przyglądając jej się.

- Rose? – zapytała.

- Byliście już w bibliotece? – głos Rose był dziwnie cichy.

- Nie. Po, co? Jest drugi dzień szkoły – odparł Fred, jakby to było oczywiste.

- A co się stało? – zapytał ciekawie Albus, nakładając sobie drugie danie.

- Nowa bibliotekarka – odparła tylko Rose.

- Co z nią? – zapytał James.

- Jest… straszna – wyszeptała dziewczyna.

- Gorsza niż Pince?! – krzyknął z niedowierzaniem Albus.

- Zależy jak na to spojrzysz…

- Więc co jest z nią nie tak?

- Nie potrafię tego opisać… - wyszeptała Rose.

- Wiedziałam, że to się tak skończy – mruknęła Arthemis, odkładając widelec i zaczęła się zbierać od stołu.

- Co robisz? – Albus spojrzał na nią ciekawie.

- Idę sprawdzić, o czym ona mówi.

- To ja też! – odparł, wstając.

- Ja też jestem ciekaw – powiedział James.

Arthemis wzruszyła ramionami i zaczęła iść w stronę wyjścia z sali, podczas gdy reszta krzyczała za nią, żeby zaczekała. Dogoniła ja nawet Rose.

 Arthemis wiedziała, że coś się dzieje już w połowie korytarza, na którym znajdowała się biblioteka. Zmarszczyła brwi.

- Dlaczego tam jest taki hałas? – zapytał Albus.

Rose spuściła głowę i nie odpowiedziała.

Arthemis pchnęła drzwi do biblioteki i otworzyła szeroko oczy.

W bibliotece było zaledwie kilkanaście osób, ale robiło taki hałas, że wydawało się, iż pół szkoły się tu znalazło. Poszukała wzrokiem bibliotekarki i otworzyła usta ze zdumienia.

- To tamta dziewczyna? – zapytał ją cicho James.

- Chyba tak – odpowiedziała i pokręciła z niedowierzaniem głową.

 Nowa bibliotekarka – panna Chloe Tate - mogła mieć najwyżej dwadzieścia dwa lata, była bardzo niska, miała krótkie blond włosy i była hojnie obdarzona przez naturę, co eksponował jej mocno wydekoltowany, pasteloworóżowy  sweter. Trzech starszych chłopców opierało się o jej biurko uśmiechając się do niej słodko, czego w ogóle nie zauważała, zupełnie zaczytana w jakieś romansidło, od którego aż rumieniły się jej policzki.

- Tego nie można tak zostawić – powiedziała zrozpaczona Rose, ciągnąc Arthemis błagalnie za ramię.

 James chichotał za nimi jak najęty, z trzech idiotów przed biurkiem bibliotekarki. Musiał natychmiast powiedzieć o tym Fredowi.

 Arthemis z groźną miną pomaszerowała do biurka.

- Spadać, pajace! – warknęła.

Jeden z nich już otwierał usta, żeby jej coś odpowiedzieć, gdy drugi kopnął go w kostkę.

- Mick, nie pamiętasz, Arthemis? Przeprowadzała fajne pojedynki na dodatkowych zajęciach w zeszłym roku… - zaśmiał się histerycznie trzeci.

Arthemis uniosła brew, mówiąc:

- Chcę przejść.

Chłopcy rozstąpili się przed nią niczym Morze Czerwone. Albus za nią zachichotał. Arthemis oparła z hukiem dłonie na biurku i chrząknęła.

 Bibliotekarka gwałtownie wypuściła z rąk książkę i spojrzała na nią.

- Nie uważa pani, że jest tu trochę za głośno? – zapytała chłodno.

Bibliotekarka się zarumieniła.

- Cóż, powiedziałam im, żeby byli cicho, ale mnie nie posłuchali. To pierwszaki.

Arthemis uniosła brwi.

- Pierwszaki? Nie posłuchały pani pierwszaki? – zapytała z niedowierzaniem.

- Arthemis, nie musisz być taka surowa! – krzyknął jeden z wielbicieli panny Tate.

Arthemis powoli na niego spojrzała.

- Nie musicie przez przypadek gdzieś iść? – zapytała słodko. Jednak nikt się nie nabrał. Każdy wiedział, że pod tą słodyczą kryje się groźba śmierci.

- A właśnie… cóż, za chwilę będą lekcje i… To my już pójdziemy… - wyjąkał i razem z kolegami, patrząc tęsknie na bibliotekarkę, wyszli na korytarz.

- Och, oni są tacy uroczy, prawda? – zachichotała panna Tate.

Arthemis zazgrzytała zębami. Ta dziewczyna była chyba całkowicie pozbawiona mózgu. Czy nie wiedziała, jaka wiedza, jak wiele niebezpiecznych książek jest zgromadzonych w tej bibliotece? A nowi uczniowie Hogwartu zachowywali się jakby mieli zamiar urządzić tu zaraz dyskotekę.

- Naprawdę powinna pani ich uspokoić – odezwał się Albus belferskim tonem.

- Ja… - zaczęła bibliotekarka, po czym jej oczy gwałtownie się rozszerzyły, gdy spojrzała na Albusa, a Arthemis poczuła falę gorąca przez bijące od niej uczucia. Bujna wyobraźnia pokazała jej serduszka latające wokół głowy dziewczyny.

 Panna Tate zerwała się na nogi i uśmiechnęła przesłodko do Albusa.

- Chciałbyś może jakąś książkę? A może pomóc ci w czymś innym? – zapytała błagalnie.

- Eeee… - Albus zarumienił się gwałtownie i schował za Arthemis. – Nie, dziękuję.

 Bibliotekarka zrobiła zawiedzioną minę.

Arthemis zdusiła w sobie chęć wybuchnięcia śmiechem. Natomiast Rose chyba już nie wytrzymywała. Jej szkolny azyl został poważnie zagrożony.

- Już ci powiedziałam, co zrobić z pierwszakami – szepnęła jej na ucho Arthemis.

 Rose zacisnęła rękę na różdżce i gwałtownie się odwróciła. Uniosła różdżkę i rozległ się huk. W bibliotece zaległa cisza. Wszyscy spojrzeli na Rose, która wyglądała na naprawdę wściekłą. Arthemis była z niej dumna.

- Słuchajcie, robaki – warknęła Rose. – To jest biblioteka! Ma być cisza! Jeżeli usłyszę chociaż jeden głos głośniejszy od szeptu wylecicie stąd z dożywotnim zakazem wytatuowanym na tyłku moim butem, JASNE?!

 Wszyscy otworzyli usta ze zdziwienia, oprócz Arthemis, która uśmiechnęła się kącikiem ust. A po chwili pierwszaki jak jeden mąż, krzyknęły:

- Tak jest, proszę pani! – i usiadły w zupełnym milczeniu, wymieniając między sobą przestraszone spojrzenia. Mogło być to spowodowane zarówno słowami Rose, jak i tym, że Arthemis w dość sugestywny sposób bawiła się różdżką, siedząc na biurku, panny Tate, która nadal zauroczonym wzrokiem wpatrywała się w Albusa.

- A pani, panno Tate, niech się weźmie do pracy – warknęła Rose, odwracając się do niej.

- T-tak – wyjąkała osłupiała bibliotekarka, gdy ruszyli do drzwi. – Odwiedź mnie jeszcze kiedyś! – krzyknęła, gdy wychodzili. Nikt nie miał wątpliwości, że było to skierowane do Albusa.

 Za drzwiami zderzyli się z Jamesem i Fredem.

- Co się stało? – zapytał James.

- Słyszeliśmy jakieś krzyki – dodał Fred.

- Spokojnie – odparł Albus. – To tylko Arthemis, przeciągnęła Rose na złą stronę mocy.

Rose się zarumieniła, spuściła głowę i powiedziała:

- Strasznie mnie wkurzyli.

- Nie masz się czym przejmować – uspokoiła ją Arthemis. – Świetnie ci poszło jak na pierwszy raz. Groźby słowne wychodzą ci nawet lepiej niż mnie.

- Bo ty nie potrzebujesz słów. Wystarczy jedno spojrzenie – stwierdził Albus.

- Cóż, też powinieneś się tego nauczyć, jeżeli chcesz ocalić swoją cnotę przed panną Tate… - rzuciła Arthemis i swobodnie zaczęła iść korytarzem na następną lekcję, w myślach odliczając: cztery, trzy, dwa…

 Na korytarzu rozległ się wybuch śmiechu, od którego zadrżały ściany. Fred leżał na ziemi nie mogąc się podnieść, rechocząc jak opętany, a James ocierał właśnie kąciki oczu, chichocząc jak wariat.

- JAAAAK MOOOOOGŁAAAAŚ!!!!???? – krzyknął na cały hol załamany Albus.

 Oczywiście chłopcy Albusowi nie odpuścili ani na jotę. Żartom nie było końca, dopóki Albus nie zdenerwował się i nie zagroził Jamesowi i Fredowi, że poda im eliksir na owrzodzenie. Wtedy się opamiętali, co nie zmieniało faktu, że Albus trzymał się od biblioteki z daleka, jakby czaił się tam jakiś demon.

 Natomiast, gdy tylko Rose odwiedzała bibliotekę, wszyscy łącznie z panną Tate mieli się na baczności. Wśród pierwszaków nastąpił podział. Część z nich uważało ją za sztywną i zbyt zasadniczą – byli to głównie chłopcy, a druga część uważała, że jest idealnym prefektem – były to głownie dziewczyny.

 W Gryffindorze była jeszcze jedna grupa pierwszorocznych, która niczym zaklęta wzięła sobie za honor uważne obserwowanie Arthemis North uważając ją za tajnego agenta. Arthemis uważała, że to na pewno jakiś głupi żart Freda, który rozpuścił jakąś plotkę wśród pierwszaków. Jednak nie byli znowu tacy uciążliwi, bo wystarczyło jedno jej spojrzenie lub niezadowolona mina, a znikali jak kamfora.    

 Pod koniec tygodnia Potterowie, Weasleyowie, Lucas i Arthemis zostali wezwani do Hagrida. Ścisnęli się jakoś na niewielkiej przestrzeni i zostali poczęstowani herbatą i twardymi jak kamień ciastkami.

 Arthemis ze śmiechem słuchała opowieści Lily i Rose o tym, co się działo u nich w domu podczas wakacji. Jednak Hagrid wydawał się jednocześnie zainteresowany ich opowieścią i pogrążony w myślach. Co chwilę wpatrywał się bez słowa w okno ze zmartwioną miną.

 Nie tylko ona to zauważyła, bo James zapytał:

- Coś się stało Hagridzie?

Hagrid powoli na niego spojrzał.

- Tydzień temu zaginęło dwóch młodych ludzi z wioski. Żona jednego z nich przyszła i prosiła mnie bym przeszukał las. Ale nic tam nie ma. Szukałem jakichkolwiek śladów, ale nic nie znalazłem. Chyba już nie ma dla nich nadziei.

- Zaginęli? – zdziwił się James. – Jak to?

- Po prostu wyszli wieczorem i nigdy nie wrócili.   

- Może nie kryje się za tym nic niebezpiecznego – wyraził nadzieję Albus. – Może to był po prostu wypadek.

- Też tak myślałem, Al. – westchnął Hagrid. – Ale teraz już nie jestem taki pewny… Wydaje mi się, jakby stworzenia w lesie drżały w oczekiwaniu na zło…

 Rose zadrżała, Lily ją objęła cicho zapewniając, że nie ma się co martwić na zapas.

 Natomiast wzrok Albusa natychmiast powędrował do Arthemis, która z tajemniczym, skupionym spojrzeniem wpatrywała się w Hagrida.

 Z rezygnacją walnął głową o blat stołu.

- Tylko nie to… - jęknął. – Nie znowu… Nie na początku roku!

- O co mu chodzi? – zapytał zaniepokojony Fred.

 Albus poderwał głowę i oskarżycielsko wskazał palcem na Arthemis.

- Ona już znowu ma ten wzrok!

Arthemis zamrugała zaskoczona.

- Jaki wzrok?

- Ha, ha, ha… - zaśmiał się ironicznie Albus. – Nie oszukasz mnie. Wiem, że myślisz już, żeby odkryć, co za tym stoi!

 Arthemis zmarszczyła brwi.

- Zwariowałeś Al? To mógł być wypadek. Prawdopodobnie ta dwójka się urżnęła, poszła do lasu i wpadła na jakąś akromantule. Albo co bardziej prawdopodobne, walnęli głową w jakąś kłodę i już się nie obudzili… Co w tym tajemniczego?

- Jesteś okropna – syknęła Lily.

Arthemis wzruszyła ramionami.

- Dopóki to się nie powtórzy, nie ma dowodu na to, że to coś niezwykłego. Myślałam raczej o tym, żeby pomóc Hagridowi przeszukać las, jeszcze raz. Może chociaż znajdziemy dowód na to, że tam byli. Wszystko jest lepsze od niepewności, co naprawdę się z nimi stało…

 Jednak Albus nadal wpatrywał się w nią podejrzliwie. Dla Arthemis nie istniała większa pokusa, niż nierozwiązana tajemnica. Musiał się z tym pogodzić.

- Cóż, może to być ciekawa wyprawa - stwierdził cicho Fred. – Dawno nie widziałem Zakazanego Lasu od środka.

 Arthemis widziała. I nie były to przykre wspomnienia.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł – oznajmił z wahaniem Hagrid. – Zakazany Las nawet za dnia może być bardzo niebezpieczny.

- Daj spokój Hagridzie – odparł James. – Wiesz, że nie odpuścimy.

- Uważam, że Lily nie powinna iść – oznajmiła stanowczo Rose.

Lily natychmiast się od niej odsunęła i spojrzała na nią wściekle.

- To raczej ty nie powinnaś iść – odparła ostro. – Wystarczy, że zobaczysz małą jaszczurkę i dostaniesz zawału…

 Rose spuściła głowę.

- To zbyt niebezpieczne, Lily –nie ustąpiła.

- Dziewczyny nie kłóćcie się – poprosił cicho Albus. – Ja też uważam, że Lily nie powinna iść.

- Zdrajca! - wrzasnęła Lily.

- Wybacz Lily, ale będziesz tylko przeszkadzać – dodał Fred.

 Lily krzyknęła sfrustrowana. Spojrzała błagalnie na Arthemis.

- Nie zgadzam się z nimi, uważam, że dałabyś sobie radę – oznajmiła Arthemis, Lily krzyknęła z radości, ale jej ręce, zaraz opadły, gdy usłyszała: - Jednak jeżeli pójdziesz, Albus i reszta będzie się o ciebie tak zamartwiać, że żaden z nich pożytek.

- OOchh! Jesteście niemożliwi! – oznajmiła Lily i ze złością wypadła z chatki.

- Myślę, że z nią zostanę – oznajmiła cicho Rose i wyszła za Lily. A Arthemis zrozumiała, że Rose czuje się winna, że z nimi nie pójdzie. Że czuje się tchórzem. Pokręciła głową z niedowierzaniem. Przecież nie miała wpływu na swój strach. Nie mogła nagle przestać się bać czegoś, czego bała się od lat. W głowie Arthemis powoli rodził się plan oswojenia Rose z co  bardziej przyjaznymi stworzeniami. Ale po chwili oderwała się od tych myśli, gdy usłyszała:

- No, to co Hagridzie? Jutro rano? – zapytał podekscytowany James.

- Nadal nie uważam, że to jest dobry pomysł – oznajmił Hagrid, zbierając kubki ze stołu z ciężkim westchnieniem. – Ale może zauważycie to, czego ja nie widzę…