Delegacja centaurów (Rok V, Rozdział 6)

Wszyscy odetchnęli, gdy napięcie między Rose i Arthemis znikło jak za machnięciem różdżki.

 Jednak sprawa z Ginem nie była taka prosta jak na to wyglądała. Niemal codziennie Arthemis budził krzyk Rose, która sprawdzała w co tym razem zamienił się jej zwierzak. Codziennie więc Arthemis pomagała Rose przyzwyczaić się do nowego wizerunku Gina.

 Siedem dni od wizyty w Hogsmead wydarzyło się coś, co całkowicie zepchnęło problem zwierzątka na odległy plan, a już na pewno dla Arthemis.

 Była właśnie pora obiadu i wszyscy uczniowie i profesorowie raczyli się wyśmienitymi daniami.

 Fred rozsiadł się właśnie między Lucasem i Molly Weasley, mówiąc:

- Najdroższa memu sercu kuzyneczko, jak ci mija dzień? – zapytał Molly, która parsknęła śmiechem.

- Czego chcesz? – zapytała.

- Oczywiście cieszyć się twoim towarzystwem – odparł gładko, - a przy okazji zapytać cię jak ma na imię ten cerber, który strzeże Marianny Torres i jak się go pozbyć…

- Marianny? – Molly odwróciła się przez ramię i zerknęła na stół Hufflepuffu. Przez chwilę przeszukiwała go wzrokiem. – Chodzi ci o Valentine? – zdziwiła się w końcu.

- Valentine? – zapytał z niedowierzaniem. – Takie słodkie imię, dla takiej megiery?

Molly spojrzała na nią z naganą.

- Valentine, jest jedną z najfajniejszych dziewczyn, jakie znam. Ale jest też piekielnie opiekuńcza. Szczególnie w stosunku do Marianny, którą zna od dziecka. W sumie to dziwne, bo Marianna jest od niej o rok starsza. Ale jest też strasznie wrażliwa…

- A więc nie chodzą razem na lekcje? – Fred uśmiechnął się triumfalnie.

- Co ty kombinujesz? – zapytała go Molly, patrząc na niego podejrzliwie.

 Fred zrobił minę niewiniątka i wyraźnie chciał kontynuować, ale do Wielkiej Sali wszedł z hukiem Hagrid, odwracając jego uwagę.

- Dyrektorze!

Deveraux wstał zza stołu.

- Hagridzie, co się stało?

- Mamy… gości – wykrztusił Hagrid i otworzył szeroko drzwi.

Do sali między stołami weszło ośmioro centaurów, ustawionych w szyku bojowym. Wśród nich Arthemis rozpoznała Severina i Diona. Przeszli przez całą salę i stanęli przed stołem prezydialnym.

- Dyrektorze Deveraux nastały dla nas trudne czasy. Centaury i ludzie po raz kolejnym powinny się zjednoczyć w obliczu zagrożenia. Wiemy, że na razie nie doszło do żadnego wypadku na terenie szkoły, ale wiemy, że i na was przyjdzie kolej. Potrzebujemy waszej pomocy – rozległ się donośny, młodzieńczy głos Severina.

- Zagrożenie? – zdziwiła się profesor Vector. – Jakie zagrożenie?

- Nie wiecie nic o tym, co się dzieje w wiosce? – centaur wydawał się być głęboko zaskoczony. -          Już tylu ludzi zaginęło. Przyjdzie kolej i na was!

- Severinie – mruknął poważnie Deveraux. – Tu są uczniowie. Porozmawiajmy na osobności.

Centaur skinął głową. Razem z Deveruxem i Vector wyszli z Wielkiej Sali przez boczne drzwi. Pozostała część grona pedagogicznego próbowała zapanować nad podekscytowanym tłumem. W końcu profesor Alexander stanęła na środku sali zagwizdała na palcach, wprawiając Ślizgonów w zachwyt.

- Wracać do jedzenia. Nic się nie dzieje! – krzyknęła.

Reszta centaurów zaczęła dreptać nerwowo w miejscu rozglądając się niespokojnie, a potem wyszła do Sali Wejściowej, rozmawiając z Hagridem.

 Arthemis przyglądała im się przez chwilę, po czym wstała. Albus próbował ją powstrzymać, lecz wyrwała rękę. James też wstał i pobiegł za nią, mówiąc:

- Zostańcie!

 Arthemis wyszła z Wielkiej Sali i pobiegła na dziedziniec. Stały tam pozostałe centaury. Podeszła do jednego z nich.

- Dion?

Centaur odwrócił się do niej zaskoczony. Ale potem chyba ją rozpoznał, bo schylił głowę i lekko palcem dotknął jej czoła.

- Współczująca… Tak o tobie mówimy – dodał, gdy popatrzyła na niego nie rozumiejąc.

- Co się dzieję? – zapytała.

- Przyszliśmy szukać pomocy – westchnął centaur i przygnębiony pokręcił głową. – Nie wiemy, czy zostanie nam udzielona…

- Zaginęły kolejne centaury, prawda? – zapytał James, niespodziewanie stając przy Arthemis.

- Jakże chciałbym powiedzieć, że się mylisz, młody Potterze – centaur spojrzał Jamesowi w oczy.

- Jak dużo jest ofiar? – zapytała Arthemis.

- Siedemnaście.

- Aż tyle? – przeraziła się.

- I nie ma żadnych śladów? – James patrzył na Diona poważnie.

- Jeden ze strażników widział je. To wszystko, co mamy.

- Widział?! – krzyknęli jednocześnie Arthemis i James.

- Potwory – Dion pokiwał głową, a w jego oczach błysnęła trwoga. – Ciche i zabójcze. Nasz zwiadowca uszedł z życiem, tylko dlatego, że był cicho i go nie zauważyły…

- Nie próbowaliście ich zabić?! – zdziwił się James.

- W tym problem… - rozległ się inny, eteryczny głos, a obok Diona stanął centaur o opalizująco błękitnym spojrzeniu.

- Firenzo – Dion skinął przed nim głową. – Wiem, że nie powinienem…

- Spokojnie, Dion – Firenzo położył mu dłoń na ramieniu. – Ja w przeciwieństwie do dyrektora, nie uważam, że tych młodych ludzi, trzeba chronić za wszelką cenę… Nie uważałem tak również poprzednim razem, gdy znaleźliśmy się w zagrożeniu…

- Mówił pan coś o problemie… - zauważył James.

- Ach, tak. Otóż każdy kto próbował z nimi walczyć, zginął. Biegają z wbitymi w pierś strzałami. Są diabelnie szybkie i atakują grupami. Tylko jeden z nich zginął. Gdy obcięto mu głowę.       Rozsypał się wtedy w drobny pył.

- Czyli da się je zabić – zauważył James.

- Jak wszystko na tym świecie, panie Potter. Ale za jaką cenę? – Na długą chwilę zapatrzył się w przestrzeń. Potem niespodziewanie spojrzał na Arthemis. – A więc to ty dziecko… Wzbudziłaś niemałą sensację wśród nas. Twoje zdolności są zadziwiające.

- Dyrektor nie zgodzi się na narażanie uczniów – powiedziała z pewnym smutkiem.

- Nie chcemy, żeby ich narażał – powiedział gwałtownie Dion. – Chcemy, żeby wiedział jakie jest zagrożenie.

- Uznają zamek za niezdobyty – powiedział James z frustracją. – Zamkną w nim uczniów, myśląc, że to wystarczy…

- Obawiam się, że masz rację. Szczególnie, że tak mało wiemy… Nie ma gwarancji, że uczniowie są zagrożeni – stwierdził Firenzo.

- Ale są – powiedziała poważnie Arthemis. – Każde żywe stworzenie jest.

- Miejmy nadzieję, że starsze pokolenie będzie równie rozważne, co wy – westchnął ciężko centaur.

 Z Wielkiej Sali słychać było poruszenie.

- Dyrektor wrócił – zauważył James. – Musimy iść.

- Tak – zgodził się z nim Firenzo. – Ale chciałbym ci coś dać młoda damo… - powiedział i zaczął grzebać w torbie przewieszonej przez nagą pierś. -  Podobno szukałaś czegokolwiek. Czy to może być? – podał jej niewielką, zrobioną z drewna bransoletkę ozdobioną, zwierzęcymi motywami. – Należała do jednej z naszych kobiet. Zniknęła. To jedyne co po niej zostało.

 Arthemis wpatrywała się w ozdobę, jakby była wysadzona drogimi klejnotami.

- To więcej niż potrzebuje… Ale lepiej żebym teraz tego nie dotykała…

Spojrzała na Jamesa, a ten skinął głową automatycznie wiedząc, o co jej chodzi. Wziął bransoletę od centaura i schował ją do kieszeni spodni.

- Dziękuję – zwróciła się Arthemis do Firenza. – Mam nadzieję, że będę mogła coś zrobić, dzięki temu.

 Weszła kilka kroku po schodach razem z Jamesem, który się nagle odwrócił i patrząc poważnie na Firenza powiedział:

- Jeden z dyrektorów Hogwartu powiedział kiedyś, że każdy kto poprosi o pomoc… otrzyma ją. Dopilnujemy, żeby tym razem też tak było.

 Firenzo uśmiechnął się lekko i skłonił głowę.

- Jesteś bardzo podobny do ojca młody Potterze – powiedział z uśmiechem. – Niech gwiazdy nad wami czuwają.

 Arthemis włożyła swoją rękę w rękę Jamesa.

- James. Chodźmy.

James uścisnął jej rękę i razem pobiegli z powrotem do Wielkiej Sali. Nauczyciele rozmawiali podniesionymi głosami, kłócąc się nerwowo. Dzięki temu udało im się wrócić na miejsce niezauważonym.

- Co się działo? – zapytał James Albusa.

- Na razie jeszcze nic. Ale Deveraux nie wygląda na uszczęśliwionego.

- To i tak się nie uda – powiedziała Arthemis i pokręciła głową, patrząc na stół nauczycielski. – Oni im nie pomogą…

- Nie ma na to szans – zgodził się z nią James z niezadowoloną miną.

- O czym wy dwoje mówicie? – zniecierpliwił się Albus.

Arthemis się do niego nachyliła.

- Powiemy ci później. Za dużo tu ludzi.

- Z resztą zobaczymy, co powie dyrektor – oznajmił James, głową wskazując na miejsce Deverauxa, który wstał.

- Wiem, że jesteście bardzo zaniepokojeni zaistniałą tu sytuacją, ale zapewniam was, że na razie nie ma do tego żadnego powodu.

 Arthemis prychnęła cicho.

- Nie istnieje żaden dowód, na to, że bezpieczeństwo zamku zostanie zagrożone. Wracajmy do posiłku.

Wśród uczniów podniosła się oburzona wrzawa. Nikt nie był usatysfakcjonowany wyjaśnieniami dyrektora. Były wręcz żałosne…

- On jest chyba śmieszny, jeżeli myśli, że to wystarczy – powiedział James, patrząc na Deverauxa wzrokiem bazyliszka.

- Idziemy! – zadecydowała Rose, wstając.

- Zaczną nas podejrzewać, jeżeli wyjdziemy wszyscy razem – zauważyła Lily.

- No i co? – zapytał Fred z zarozumiałym uśmiechem. – Niech wiedzą, że im nie uwierzyliśmy.

 Jak jeden mąż się podnieśli i ruszyli w stronę wyjścia, wzbudzając ogólne poruszenie, wśród tłumu. Wymaszerowali, nie oglądając się za siebie. Arthemis uśmiechnęła się, a Lily zachichotała. Wszyscy się na nich gapili, a na plecach czuli wręcz wbijające się w nich ostrza profesorskich spojrzeń.

- Będą nas obserwować – wyszeptał Albus.

- A niby czemu? – zapytał James groźnie. – Przecież według nich nic się nie dzieję.

- Czemu zawsze jesteśmy my kontra reszta szkoły? – zapytała płaczliwie Rose.

- Bo tak jest zabawniej – zaśmiał się Fred. – Chociaż nadal nie wiemy, co się dzieję, bo James i Arthemis zawiązali milczący front.

- Ja wiem tylko to, co powiedziały centaury – wyjaśnił James. – A co nam zaraz powie Arthemis nie wie nawet ona…

- Salon Gryfonów zaraz będzie pełen – wyraził wahanie Lucas.

- Więc musimy znaleźć inne miejsce.

- Biografia Harry’ego Pottera mówi o Pokoju Życzeń na siódmym piętrze… - zauważyła Arthemis.

- Teraz już go nie ma – zachichotał Fred. – Tamten został zniszczy.

- No to zabezpieczymy jakąś klasę – Rose wzruszyła ramionami. – Jest ich pełno… O na przykład ta.

Otworzyła pierwsze drzwi jakie napotkała.

- Wchodźcie.

Wszyscy popatrzyli po sobie a potem jednocześnie wzruszyli ramionami i poszli za Rose. Potem zamknęła za nimi drzwi i cicho mamrocząc coś przy nich. Na końcu powiedziała jeszcze: Muffiato! I odwróciła się do nich z uśmiechem.

- Nie wiem, co ci się stało Rose… zazwyczaj nie jesteś taka chętna do sprzeciwiania się nauczycielom – powiedział z lekkim zaniepokojeniem Fred.

- Po prostu nie lubię, kiedy wciskają mi kit. A poza tym sądząc po waszych minach – wskazała podbródkiem na Arthemis i James, - w końcu i oni zaczną robić to, co my…

 Potem machnęła różdżką, a w powietrzu pojawiła się fosforyzująca tablica.

- No, więc, co wiemy?

- Potwory. Da się je zabić przez odcięcie głowy i tylko w taki sposób – stwierdził James.

- Zabiły już dziewięć osób, dwudziestu centaurów i bóg jeden wie ile innych stworzeń – dodała Arthemis.

 James zeskoczył z ławki, na której siedział i różdżką narysował ognistą linię w powietrzu.

- Ludzie ginęli pod koniec sierpnia – zaznaczył to na linii – i pod koniec września. Tylko wtedy.

 Arthemis też wstała, wpatrując się w linię czasu.

- Przez siedem dni… Czemu? Czemu tylko wtedy? –zapytała marszcząc brwi.

Przez chwilę wszyscy byli cicho.

- Nie wiem, czy to ma jakiś związek, ale… w tamtym tygodniu mieliśmy lekcję astronomii.

- Tak Lily, to bez znaczenia – stwierdził uszczypliwie Fred.

- Wcale nie – powiedziała po chwili Rose. – Gdybyśmy mieli w sierpniu zajęcia lekcja astronomii wypadła by w tym samym tygodniu, w którym zaczęli ginąć ludzie…

- Nadal nie widzę związku – rzekł znudzony Fred.

- Gdybyś choć trochę uważał na zajęciach wiedziałbyś – powiedziała opryskliwie Rose.

- Możesz nam wyjaśnić? – przerwał jej Albus.

- Ja już chyba wiem – uśmiechnęła się Arthemis. – Ale proszę kontynuuj Rose…

 Rose wzięła do ręki własną różdżkę i podzieliła narysowaną przez Jamesa linię na osiem części, a potem oznaczyła tygodnie. Pod krzyżykami narysowanymi przez Jamesa narysowała symbole faz księżyca.

- Co cztery tygodnie obserwujemy niebo, bo wtedy najlepiej widać gwiazdy. Bo nie ma księżyca…

- Dużo nam to daje – powiedział ironicznie, sfrustrowany Fred.

- Owszem, Fred – zgasiła go Arthemis. – Wiemy, że następne ofiary pojawią się pod koniec października.

- Światło księżyca je blokuje? – upewnił się Albus.

- Może nie tyle blokuje, co niszczy? – rzucił James niepewnie.

- Więc czemu nie wychodzą w dzień? – zapytała Lily.

Wszyscy się zamyślili. Arthemis zaczęła krążyć po sali, w tą i z powrotem. W końcu zatrzymała się przy oknie i zapatrzyła się w przestrzeń. Centaury wracały do lasu.

 Od kolczyka Lily odbiło się światło słoneczne, które rozbłysło na jej twarzy. Arthemis poruszyła palcami w smudze światła. Podniosła wzrok i napotkała spojrzenie Jamesa, który wpatrywał się w jej palce. Potem spojrzał jej w oczy i jednocześnie się do siebie uśmiechnęli.

- Hej, przestańcie wymieniać między sobą te zboczone myśli – Fred klepnął Jamesa w ramię.

- My przecież nie… - zaczęła Arthemis, oblewając się rumieńcem, co spowodowało u Jamesa wybuch śmiechu. – Zamknij się! – powiedziała i podeszła do wirtualnej tablicy. Napisała drukowanymi literami: ŚWIATŁO. – To jest ich słabość. Dlatego nie wychodzą w dzień, ani w księżycowe tygodnie.

- Więc do zamku też nie wejdą… - powiedziała Lily. – Przecież jest dobrze oświetlony.

- Może i nie… Z tym, że światło księżyca i słońca dotyka ich bezpośrednio. Światło wytworzone przez lampę, czy elektryczność nie będzie działać.

- Ale ogień będzie – zauważyła Rose. – W bezpośredniej styczności…

- No to wiemy, co jeszcze je zabija, oprócz odcięcia głowy – ucieszył się Lucas.

- Ale co to do cholery jest?! – zapytał w końcu zniecierpliwiony Albus, patrząc wyczekująco na Jamesa.

- Eeee… - James spojrzał na Arthemis. Ta pokręciła głową.

- Nie wiemy – oznajmiła.

- Aha… Więc nawet nie wiemy, z czym walczymy? – zapytał Albus, opadając na krzesło.

Wszyscy znowu pogrążyli się w zamyśleniu. A potem James klepnął się w czoło.

- Zapomnieliśmy o jednym… - powiedział i sięgną do kieszeni, wyjął z kieszeni bransoletkę i pokazał ją reszcie.

- Dał nam ją Firenzo…

Fred wziął ją do ręki i zaczął oglądać.

- Piękna robota – zauważył. – Chyba ręczna… Ale co nam to da?

- Dopóki nie dasz tego Arthemis, to nic – domyśliła się Rose, spoglądając na niego z naganą. 

- Aha – zreflektował się Fred i odwrócił do Arthemis. – No, to łap!

- Fred, nie! – krzyknął Albus, zrywając się na równe nogi, ale Arthemis w tym samym momencie wyciągnęła rękę i schwyciła bransoletkę. Po czym cofnęła się gwałtownie do tyłu, potknęła o krzesło i padła na podłogę. – Idiota! – syknął Albus na kuzyna.

 Rose i James jednocześnie ruszyli do Arthemis. Ale ta ściskając w ręku bransoletkę, gwałtownie pokręciła głową, żeby jej nie dotykali.

  Arthemis najpierw poczuła niczym uderzenie w żołądek przerażenie i rozpacz. Obezwładniający wręcz strach. Później bransoleta przekazała jej miłość i oddanie. To znaczy, że się cofała, aż do swojego stworzenia. Arthemis siłą woli, walcząc ze swoim umysłem wróciła do ostatnich emocji posiadacza bransolety i zmusiła myśli do ukazania obrazu. Lecz widziała tylko ciemność. Jakieś niewyraźne cienie. I zrozumiała, że wiele nie dojrzy, gdyż była noc. Jednak nagle ciemność Zakazanego Lasu rozdarł blask światła i Arthemis ujrzała najpierw centaura, potem spływającą po nim krew, a na końcu… potwora.

W tym samym momencie wypuściła z ręki bransoletkę.

- Hej… żyjesz? – zapytała cicho Rose, kucająca przy niej.

Arthemis powoli otworzyła oczy, gdy James odgarnął jej włosy z twarzy.

- Widziałam go – wykrztusiła i powiodła po wszystkich wzrokiem. - Ale nie mam pojęcia, co to do cholery jest…

 Dla ich paczki nastały ciężkie czasy. Ale nie dlatego, że gnębili ich nauczyciele. Wręcz przeciwnie. Forsythe mrugał do nich za każdym razem, gdy zaczynali między sobą szeptać. A profesor Longbottom udzielał im milczącego poparcia w postaci wyrozumiałych uśmiechów. Arthemis uważała, że profesor Scmander też jest po ich stronie, bo w zawoalowany sposób pytała ich na każdej lekcji, czy któreś z nich nie potrzebuje czasem pozwolenia na skorzystanie z działu ksiąg zakazanych…

 Szczerze mówiąc to Rose bardzo kusiło, żeby tam zajrzeć.

 Jednak na razie było to bezcelowe. I to był powód, dla którego cała ich mała grupa chodziła jak na paluszkach. Arthemis stała się niesamowicie drażliwa, gdyż tylko ona wiedziała jak wygląda to coś. A niestety pomimo tego, że tysiące razy im opowiadała, żadne z nich nie potrafiło ani tego narysować, ani sobie wyobrazić.

 Do tego Lily wierciła jej dziurę w brzuchu, żeby zaczęła ją uczyć zaklęć obronnych i ofensywnych, bo zaczynało się robić niebezpiecznie. W takiej sytuacji nie mogła odmówić.

 Również Lucas ich nie oszczędzał, bo po meczu Krukonów ze Ślizgonami w połowie treningów, opętała go prawdziwa chęć zdobycia Pucharu. Oni mieli grać już na początku listopada.

 Arthemis przez dwa tygodnie przeglądała księgi i leksykony magicznych istot, ale nic jej to nie dawało. Nie znalazła nawet podobnego wizerunku, który mógłby posłużyć za przykład. Spowodowało to oczywiście, że zarywała noce i przestała pomagać Rose przy Ginie. Jednak ta dawała sobie jakoś radę nie chcąc Arthemis denerwować.

 Ogarnięta obsesją na temat potwora przestała nawet odrabiać zadania domowe, co szczerze mówiąc nie wróżyło dobrze jej stosunkom z nauczycielami.

 Im bliżej byli końca miesiąca tym bardziej była nerwowo. W końcu w trzecią sobotę miesiąca, przed północą rzuciła książką o ziemię i wstała sfrustrowana, krzycząc:

- To bezcelowe!

- Ciszej! – pouczył ją Albus. – I tak wszyscy już wiedzą, że coś kombinujemy.

- Nie potrafię wam tego opisać ani nawet narysować! Nie mogę wam tego pokazać! Nie dam rady sama tego zrobić, przed końcem tygodnia!! – powiedziała wściekle.

- Nie próbowałaś – mruknął leniwie James, najwyraźniej budząc się z drzemki i wstał z kanapy, na której się wylegiwał.

- Nie próbowałam? – zapytała oburzona, wskazując stosy książek na ziemi i stolikach. – Zamknij się Potter, bo ci przyłożę! – zagroziła.

- Nie próbowałaś nam pokazać – uzupełnił.

- A jak niby mam to zrobić? – zapytała opryskliwie.

- Słuchaj, twój umysł jest dla mnie niekończącą się opowieścią – powiedział James, siadając na oparciu fotela Albusa. – Skoro potrafisz zobaczyć obrazy z naszych mózgów, może to działać także w drugą stronę, prawda?

 Arthemis otworzyła usta ze zdumienia.

- Nie wiem. Może. – odparła z wahaniem.

- Nie dowiesz się, jeżeli nie sprawdzisz – James uśmiechnął się do niej uspokajająco i wyciągnął rękę.

 Arthemis potarła ręką i spodnie, a potem po woli wyciągnął rękę. Jednak w połowie drogi, cofnęła ją.

- Nie – pokręciła stanowczo głową. – Nie wiemy, jaki może mieć to skutek.

- Nie pękaj, North – zaśmiał się James.

- Nie – powtórzyła. – Nie pozwolę, żeby coś ci się stało.

- Miło wiedzieć, że się o mnie martwisz – powiedział, udając rzewną minę. – Ale powiedz mi, co tobie się zazwyczaj dzieję w takiej sytuacji?

- Z różnym natężeniem boli mnie głowa – odparła Arthemis. – Ale to nie to samo – dodała szybko. -  Ja z tym żyję od lat.

- Bla, bla, bla – mruknął, żeby ją rozśmieszyć. – Jeszcze żaden Potter nie umarł od bólu głowy. Dalej – nakazał, poruszając palcami, wyciągniętej ręki.

 Arthemis patrzyła na jego dłoń z burzą emocji na twarzy. Wyciągnęła powoli rękę.

- Przecież nie pozwolisz, żeby coś mi się stało, prawda? – rzucił spokojnie James, patrząc jej w oczy.

- Prawda – szepnęła i położyła dłoń na jego dłoni. Zdjęła blokadę ze swoich myśli.

 Próbowała wyodrębnić obraz potwora ze wspomnień z bransoletki, ale wszystkie pozostałe również kłębiły się w jej myślach.

- Nie tak szybko – mruknął James, krzywiąc się lekko.

 Czyli widział to co ona… Niesamowite.

- Przepraszam – Arthemis zatrzymała wszystko. Zablokowała całkowicie całą swoja pamięć. Odetchnęła głęboko i powoli otworzyła oczy. Zobaczyła aurę Jamesa. Ogniście czerwoną. Zatrzymała wspomnienie jak kadr. Okroiła je i przesłała w okamgnieniu, jakby robiła to już setki razy.

 Później powoli rozłączyła ich ręce, a cała aura zniknęła.

 James otworzył oczy.

- Jest ohydny – mruknął do siebie. – Te zęby i w ogóle…

Arthemis odsunęła się od niego o krok, mrużąc oczy i dotknęła skroni.

- Udało się? – zapytał podekscytowany Albus.

- Tak. Jasne, co ty, Arthemis nie znasz? Przecież ona… - nagle James zgiął się w pół i złapał za głowę. – O cholera! – sapnął, zsuwając się z oparcia na kolana.

- James! – Arthemis rzuciła się na kolana przy nim. – James, oddychaj głęboko. Nie walcz z tym… To minie…

- Spokojnie. To tylko… - wykrztusił James, ale słowa zamarły mu na ustach.

Arthemis dotknęła palcami jego skroni z dwóch stron i ucisnęła.

- Za chwilę ci przejdzie. Twój umysł walczy z czymś, co nie należy do ciebie… Zaakceptuj to… - prosiła rozpaczliwie.

- Zaraz – wycedził przez zęby. – Chwilka.

- Nie! Wystarczy. Zabiorę to… - Chciała dotknąć jego dłoni, ale powstrzymał ją chwytając za nadgarstek.

- Zaczekaj…

- James – wyszeptała, błagając.

- Już dobrze, mała – mruknął.

- Kłamiesz – odpowiedziała.

- Nie jest tak źle…

- Znowu kłamiesz.

James zaśmiał się krótko.

Żadne z nich nie zauważyło, że w tym czasie Albus przeglądał spokojnie swoją torbę w poszukiwaniu czegoś. W końcu wyją z niego dwie długie fiolki z brązowym płynem i podał jedną Jamesowi.

- Masz. Wypij.

- Co, to? – zapytał James, odkorkowując buteleczkę.

- Eliksir na ból głowy. Końska moc. Przejdzie ci natychmiast – wyjaśnił Albus.

- Skąd to masz? – zapytała Arthemis.

- Przezorny zawsze ubezpieczony – odparł, wzruszając ramionami. – Noszę to przy sobie, bo po twoich ekscesach z Latimerem wolę nie ryzykować…

 Arthemis parzyła na niego ze zdziwieniem i zalała ją fala wdzięczności i uczuć do niego. Nigdy by jej nie przyszło do głowy, że może tak o nią dbać…

- Och, od razu lepiej – westchnął James, opierając się o fotel.

Albus pokręcił z politowaniem głową, patrząc na niego, po czym wyciągną rękę z drugą fiolką w stronę Arthemis, ze słowami:

- Ty też.

- Ja nie… - zaczęła.

- Łeb ci pęka – zbył ją szybko Albus. – Mrużysz oczy, masz tępy wzrok i marszczysz czoło. No, już…

- Natychmiast! – poparł go James surowo, patrząc na nią z nie dającym się zbyć wyczekiwaniem. Gdy Arthemis zażywała lekarstwo, mruknął: - Co za wstyd. Nawet się nie skrzywiła, a ja tu mało nie zacząłem wrzeszczeć…

- Nie chodzi o ciebie, James – wyjaśnił mu Albus. – Przecież ona ma tak, co chwilę. Jest przyzwyczajona… No, skoro jutro mamy wszyscy przez to przejść idę przygotować składniki, żeby nawarzyć tego więcej – mruknął, odwracając się w kierunku schodów.

 Arthemis z westchnieniem oparła głowę o siedzenie kanapy. Siedzieli na ziemi, ocieplani ostatnimi płomieniami z kominka.

- Za każdym razem… kiedy widzisz czyjeś wspomnienie… słyszysz czyjąś myśl… dotykasz przedmiotu… za każdym razem za to płacisz, prawda? – zapytał cicho James.

- Moje myśli bronią swojego terytorium przed cudzymi myślami – odparła powoli. – To regularna walka. Chwilę trwa zanim obie strony zawrą rozejm… Nie zawsze jest tak źle. Czasami w ogóle nic nie czuję.

- Jako dziecko…

- Tak – przerwała mu, zanim zakończył pytanie.

- Przepraszam, że cię do tego namówiłem – powiedział cicho.

Arthemis spojrzała na niego.

- Ty przepraszasz mnie? – zdziwiła się. – Włamałam się do twojego umysły, żeby włożyć w niego cudze wspomnienie, a ty mnie przepraszasz?

- Tak – odparł zwyczajnie, przyglądając się jej. – To nie wszystko, prawda? Myśli to jedno. Ale cudze emocje cię osłabiają, prawda?

- Nie, dopóki ich do siebie nie dopuszczę, a wierz mi umiem je dobrze blokować. Niezbyt mnie interesuje fakt, że profesor Vector skrycie podkochuje się w profesorze Deverauxie…

- Co?! – zdziwił się James.

Arthemis roześmiała się, ale James spoważniał.

- Próbujesz zmienić temat –zarzucił jej.

- James… - powiedziała ze smutnym uśmiechem, - żyję z tym od piętnastu lat, zdążyłam się z tym pogodzić…

- Ale ja nie – mruknął, kucając. Nachylił się do niej i pocałował ją w czoło. – Chroń tą swoją genialną głowę – polecił cicho, wstał i odszedł.

 Arthemis poczuła łaskotanie w żołądku, gdy patrzyła jak odchodził. Dopiero po chwili zrozumiała, że wstrzymała oddech. Boże, co się z nią działo?

 Następnego dnia Arthemis wstała i ze zdziwieniem rozejrzała się po dormitorium. Dziewczyn już nie było. A co ważniejsze, nie było też Gina.

 Arthemis ubrała się w zwykłe ciuchy i zbiegła po schodach do Pokoju Wspólnego. Wokół kanapy utworzyła się zbieranina ludzi, niewątpliwie w większość złożona z dziewcząt.

Czyżby znowu James i Fred odwalali jakieś sztuczki? – pomyślała zniecierpliwiona.

Przepchnęła się przez tłum i stanęła jak wryta, gdy zobaczyła na niej Rose i Lily, które głaskały wniebowziętego jorka za uszami. Pies miał szmaragdowo zieloną sierść.

 No to już wiedziała, gdzie jest Gin…

 Westchnęła.

 Pies szczeknął na jej widok wysokim głosikiem i zeskoczył z kanapy prosto pod jej nogi, skamląc, żeby wzięła go na ręce.

- Zachciało ci się pieszczot, co? Ty, spryciulo – mruknęła ulegając mokremu psiemu spojrzeniu i podniosła go.

 Wszystkie dziewczęta jednocześnie wydały westchnienie zachwytu.

- Ależ on jest słodki… - westchnęła jedna.

- Też takiego chce – zajęczała druga.

- Skąd go masz Rose? – odparła trzecia.

Arthemis usiadła między dziewczynami na kanapie, a Gin zwinął się jej na kolanach.

- On czasem nie jest chory? – zapytała Arthemis cicho. – Zazwyczaj od rana chce odgryźć wszystkim palce…

- Jak się obudziłam to próbował wskoczyć do mojego łóżka – powiedziała rozczulona Rose. – Ale takie z niego maleństwo…

- Albus, od samego świtu warzy eliksir. Już jest prawie gotowy… - szepnęła cicho Lily. – Opowiedział nam o wszystkim. Jest w zamknięty w naszej klasie… Też chcemy zobaczyć to coś… Lucas ma po nas przyjść.

- Lily, nie wiem, czy… - zaczęła Arthemis, jednak w tym momencie Lucas przepchnął się przez tłum i powiedział:

- Idziecie dziewczyny? Wiecie… mamy omawiać nową taktykę gry – powiedział, mrugając do nich.

 Arthemis oddała Rose psa i razem z Lily wstała.

- Rose, ty też chodź. Będziesz sekretarzem – dodał, udając, że coś obmyśla.

Rose westchnęła ciężko.

- No, dobra. Ale uważam, że to strata czasu… Mogę zabrać psa? – zapytała, tuląc do siebie zwierzaka.

 Lucas spojrzał na Gina z niesmakiem, a potem niechętnie pokiwał głową.

 Ruszyli w stronę Freda, który stał przy schodach do męskiego dormitorium.

- Nie ma Jamesa – zauważył.

- Jeszcze śpi – odparł Lucas, patrząc z niepokojem na Arthemis.

Jednak ta pokiwała głową spokojnie, mówiąc.

- To dobrze. Nie budźcie go.

Wszystkim opadły szczęki. Lucas nachylił się do Freda i coś mu szepnął na ucho.

- Tak, ja też uważam, że powinniśmy sprawdzić jej tożsamość… - odparł mu Fred, spoglądając na Arthemis.

 Ta ze zniecierpliwieniem pokręciła głową i ruszyła do wyjścia.

- Umysł Jamesa musi odreagować… Dajcie mu się wyspać – powtórzyła. – Idę do kuchni coś zjeść, Albus i tak jeszcze nie skończył warzyć eliksiru…

- To znaczy, że my też będziemy mogli iść spać, po operacji? – zapytał Fred zachwycony.

-  Jest to wskazane – odpowiedziała mu i pchnęła portret Grubej Damy.

 Arthemis zbiegła do kuchni, nie używając tajnego przejścia. Chciała sprawdzić, czy w szkole nic się przez przypadek nie dzieje. Wielka Sala była już o tej godzinie zupełnie pusta, podobnie jak większość korytarzy, bo uczniowie korzystali z ostatnich ciepłych dni i wychodzili na dziedziniec i błonia.

 Arthemis westchnęła. Cały czas miała przed oczami jak James zwinął się wczoraj z bólu. To był głupi pomysł. Nie powinna się na to zgadzać. A teraz oni wszyscy chcą przez to przejść… Co za idiotyzm…

 Godzinę później wszyscy zebrali się już w zabezpieczonej klasie. Albus właśnie gasił magiczne ognisko, nad którym warzył eliksir i przelewał je do kolorowych fiolek.

 Nagle ktoś zapukał. Wszyscy spojrzeli po sobie zaniepokojeni. Czy był to jakiś nauczyciel?

- No już otwierajcie – rozległ się zniecierpliwiony głos Jamesa.

Lucas odetchnął z ulgą i otworzył drzwi. James wszedł szybko do środka i zaklęciem zablokował drzwi.

- Czemu mnie nie obudziliście? – zapytał z pretensją.

- Arthemis nie kazała – wyjaśnił Lucas, wzruszając ramionami.

James spojrzał na nią zaniepokojony, nachylając się do Lucasa.

- A sprawdziliście, czy to ona? – spytał cicho.

 Arthemis przewróciła oczami.

- Dobra – przerwał im Albus. – Ponieważ to ja będę wam podawał eliksir, sądzę, że powinienem być ostatni.

- Zaczekaj – powiedziała Arthemis. Przez chwilę milczała. – Nie chcę, żebyście to robili…

- Zwariowałaś?! – krzyknęli wszyscy.

- Nie, nie zwariowałam – odparła. – To nie jest zabawa. To nie jest zwykły ból głowy – wyjaśniła w końcu, nieprzejednanie zakładając ręce na piersi.

- Przecież mamy eliksir!

- Arthemis, nie rób scen!

- Jamesowi pozwoliłaś!

Przekrzykiwali się z pretensjami jak dzieci. Arthemis westchnęła.

- Zamknijcie się! – krzyknął w końcu James, stając przy Arthemis. – Ja też uważam, że to nie jest dobry pomysł – oznajmił.

- Łatwo ci mówić, skoro już przez to przeszedłeś – prychnął Fred.

- Nie chodzi o mnie. Ja przeszedłem przez to tylko raz. Ona – wskazał głową Arthemis – będzie musiała przejść przez to pięć razy. A to naprawdę nie jest zwykły ból głowy…

 Wszyscy zamilkli wpatrując się w Arthemis. Z kolei ta gromiła wzrokiem Jamesa.

- Dobrze wiesz, że nie o to mi chodzi – mruknęła groźnie.

- Nie istotne – zbył ją. – I tak ci nie pozwolę tego zrobić – odparł nieustępliwie na nią patrząc.

- Nie proszę cię o pozwolenie – zagrzmiała, zdenerwowana. Spojrzała na Albusa i skinęła głową. – Ok, zaczynajmy.

- Dzięki, stary. Zawsze wiesz jak ją podejść – Albus poklepał brata po ramieniu.

James strząsnął jego rękę i odwrócił Arthemis do siebie.

- Ja nie żartuje – powiedział poważnie.

- Ja też nie – odparła.

- Zacznij trochę na siebie uważać, do cholery – podniósł głos.

Gdy Arthemis już miała mu coś odpowiedzieć, wszedł miedzy nich Albus.

- Hej. Spokojnie. O tym też pomyślałem. Zrobiłem jeszcze jeden eliksir – powiedział. – Specjalnie dla Arthemis. Po wszystkim zaśnie jak niemowlę, a eliksir ją zregeneruje. I po sprawie.
- Chyba żartujesz – prychnęła Arthemis. – Nie wypiję nic, co pozbawi mnie świadomości.

- Wypijesz, jeżeli chcesz przeprowadzić proces – zagroził jej James.

- Przecież powiedziałam, że wcale nie chce – odparła triumfalnie.

Znowu podniosła się oburzona wrzawa. Wszyscy krzyczeli to na Jamesa, to na Arthemis, żeby przestali sobie robić jaja.

 Albus dyskretnie kopnął Jamesa w kostkę i powiedział wyraźnie:

- Odpuść, James. Tracimy tylko czas.

James podniósł ręce na znak, że odpuszcza.

- Dobra. Ale i tak mi się to nie podoba – i posłał Arthemis chłodne spojrzenie.

Pokazała mu język.

- Ok, ja chce być pierwszy – powiedział Fred, zeskakując ze stolika. – Szczególnie, że Arthemis po wszystkim obiecała mi drzemkę…

 Wyciągnął rękę w oczekiwaniu.

- Siadaj! – rozkazała Arthemis, wskazując krzesło.

- Ale…

- Fred, usiądź – poradził mu James.

- No, dobra – Fred rozsiadł się na krześle. – Zadowolona?

- Ja, tak. Ale czy ty będziesz, to nie wiem… - mruknęła Arthemis i wzięła jego rękę w swoja dłoń.

 Poszło jej trochę szybciej niż z Jamesem, bo wiedziała, jak to zrobić, ale to nie znaczyło, że łatwiej. Dotrzeć do myśli Freda było proste, jak włamanie się do Gringotta.

 Po wszystkim odsunęła się od niego. Albus już czekał z odkorkowaną fiolką eliksiru, żeby podać ją Fredowi. Ale ten zamrugał kilka razy, popatrzył po wszystkich, a jego głowa niespodziewanie opadła na pierś.

- Fred! – Arthemis w panice chciała do niego podbiec, ale James ją przytrzymał.

Albus odchylił mu głowę, sprawdził tęczówki i tętno, a potem wzruszył ramionami.

- Zemdlał.

- Co?!!!! – krzyknął James. A potem zaczął się niepohamowanie śmiać.

- To nie jest śmieszne – Arthemis się wyrwała.

 Albus poklepał Freda po twarzy, a ten otworzył oczy z jękiem.

- Ałaaaa…  - mruknął.

- Połknij – Albus wlał mu do ust eliksir.

Fred się zakrztusił. Ale potem spojrzał na wszystkich przytomnie.

- No, nie było tak źle. Nie wiem, o co robiłeś takie zamieszanie – stwierdził, patrząc na Jamesa.

- Ja przynajmniej nie zemdlałem – zaśmiał się drwiąco James.

Fred otworzył usta ze zdziwienia.

- Ale przecież…

- Mówiłam, że to nie jest dobry pomysł! – krzyknęła Arthemis.

- Nie histeryzuj – pouczyła ją Rose. – Znając zakuty łeb Freda, po prostu musiał się zresetować.

- Hej – mruknął z pretensją Fred.

- Teraz ja. Chcę w końcu zobaczyć to coś – stwierdziła Rose podchodząc do Arthemis.

 Arthemis z niechęcią spojrzała na jej wyciągniętą dłoń.

- No, już. Nie ociągaj się – ponagliła ją Rose.

Arthemis westchnęła ciężko i podała jej dłoń. Błądzenie po srebrzystobiałej aurze Rose, było jak spacer w chmurach. Nie wymagało żadnego wysiłku. Po minucie było po wszystkim.

 Rose nadal stała na nogach, patrząc spokojnie na Arthemis.

- Kurcze, a byłam taka pewna, że będę wiedziała, co to jest – westchnęła. Dotknęła skroni. Arthemis już chciała ją złapać, kiedy Rose jedynie wzruszyła ramionami. – Boli mnie tylko lekko. Jak przed egzaminami.

 James otworzył usta ze zdziwienia. Arthemis odetchnęła z ulgą.

- To przez to, że twój umysł jest przyzwyczajony do przyjmowania nowych rzeczy – wyjaśniła. – Łatwiej ci się przystosować. I dlatego tak trudno przystosować się Fredowi…

- Odczep się – rzucił Fred.

Albus podszedł do Arthemis i podał jej eliksir.

- Nie. Jeszcze nic mi nie jest – powiedziała szybko.

James wziął od Albusa fiolkę i stanął przed Arthemis.

- Albo wypijesz to dobrowolnie, albo wleję ci to do gardła – powiedział nazbyt spokojnym tonem, patrząc jej nieustępliwie w oczy. Było wiadomo, że nie żartuje.

 Zmrużyła oczy i wyrwała mu fiolkę. Patrząc na niego gniewnie, wypiła zawartość flaszki.

 Dalej sprawy potoczyły się szybko. Lucas i Lily przeszli proces podobnie do Jamesa. Już nie było żadnych skrajnych przypadków.

 Arthemis zażywała właśnie trzecią partie eliksiru na ból głowy i zauważyła, że zaczynają jej drżeć ręce. Spojrzała z niepokojem na Albusa, który już usiadł sobie wygodnie na krześle.

- No, kończmy już z tym – powiedział i podał jej rękę.

Ujęła ją z wahaniem. Znowu, jak za pierwszym razem, miała problem z wyróżnieniem jednego obrazu. Jej umysł drżał i się buntował. Złapała kadr, błyskawicznie przesłała go do Albusa i natychmiast przerwała połączenie.

 Zachwiała się i byłaby upadła, gdyby nie przytrzymał jej Lucas.

- A co tym razem się stało? – zapytał Fred, w tym samym czasie, w którym Rose podała Albusowi eliksir.

- To moja wina – wyjaśniła słabo Arthemis.

Albus szybko wracał do siebie. Uważnie przyjrzał się Arthemis.

- Dajcie jej podwójną dawkę. Szybko. Przedobrzyła – powiedział.

- Chyba traci przytomność! – powiedział niespokojnie Lucas, gdyż Arthemis wyraźnie nie mogła ustać na nogach. 

 Miała poważne problemy z koncentracją. Jej mózg po prosu eksplodował falą bólu. Widziała niewyraźny kształt Jamesa, który stanął przed nią i zanim zdążyła się zorientować, wlał jej do ust eliksir.

 Z trudem go przełknęła i zakaszlała. Pomachała ręką na znak, że już wszystko ok.

- Al, gdzie masz ten drugi eliksir? – zapytał James.

- Nie! – zaprotestowała szybko. – Nic mi nie jest. Muszę tylko… usiąść – mruknęła, ciężko opadając na krzesło.

- Mogłaś powiedzieć, że nie dasz rady, zrobić tego tyle razy na raz! – krzyknął na nią James.

- Przecież dałam radę – odparła słabo.

- Trochę odpowiedzialności, idiotko! – Odwrócił się od niej gwałtownie i zakrył oczy dłonią. Wszyscy przypatrywali się mu zaskoczeni.

- Wracajmy do Pokoju Wspólnego – powiedziała, wstając. – Musicie odpocząć.

- Ty też – rzucił Albus.

- Nie – uśmiechnęła się do niego uspokajająco. – Już mi przechodzi. Za pięć minut nie będę nic czuła.

 Albus spojrzał na nią podejrzliwie i westchnął.

 Dwójkami opuścili klasę i w różnych odstępach czasu wracali do salonu Gryfonów, żeby nie wzbudzać zbyt dużych sensacji.

 Godzinę później Arthemis siedziała w swoim ulubionym fotelu i wpatrywała się w swoje dłonie. Powoli zginała i rozprostowywała palce, chcąc, żeby w końcu przestały drżeć. Było jej trochę zimno. Lily i Rose znowu siedziały na kanapie zachwycając się Ginem, ale obiecały jej, że wkrótce się położą. Freda nie trzeba było namawiać, od razu pobiegł do swojej sypialni. Lucas wdał się w dyskusję o quidditchu z kolegami z klasy, ale co chwilę z tęsknotą zerkał na schody do dormitorium.

 James stanął nagle przed nią i zażądał:

- Idź się przespać.

Arthemis wstała.

- Znowu chcesz się kłócić? – zapytała go znudzona.

Pojawił się przed nią Albus.

- Daj jej spokój, James. Przecież jest uparta jak muł…

- Właśnie – powiedziała triumfalnie Arthemis. – Co jest? – zapytała gniewnie Albusa, gdy zauważyła, że jej się przygląda,

- Nie przeszło ci – stwierdził.

- Chyba wiem, kiedy mnie coś boli – odparła zirytowana.

James się przesunął, chcąc zejść z linii ognia.

- Arthemis, jeśli nie chcesz iść się zdrzemnąć, to chociaż weź lekarstwo – poprosił Albus, wyciągając z kieszeni zieloną fiolkę i spoglądając na nią prosząco.

 Gdy Arthemis westchnęła ciężko i wyciągnęła rękę, dodał:

- A może wolisz jednak eliksir regenerujący? – zapytał, wyjmując z drugiej kieszeni inną fiolkę o czerwonym kolorze.

- Nie! – powiedziała gwałtownie i wyrwała mu zieloną buteleczkę. Wypiła ją za jednym zamachem. Po chwili jej oczy gwałtownie się rozszerzyły. – Podałeś mi…

 Upadła do tyłu prosto w ramiona Jamesa.

- Ups, musiałem pomylić fiolki – mruknął Albus jednak wcale nie wyglądał na skruszonego. Pokręcił z niedowierzaniem głową. – W niektórych sprawach Arthemis jest taka przewidywalna – westchnął.

Rose i Lily zerwały się z kanapy i gapiły się na nich z otwartymi ustami.

- Zrobiliście…

- To, co było konieczne – dokończył za Lily James, biorąc Arthemis na ręce. Ułożył ja na kanapie. – Jak długo będzie spała? – zapytał Albusa.

- Jakieś cztery, pięć godzin – stwierdził Albus. – Prześpię się. Wam też radzę – dodał patrząc na dziewczyny. – Potem wymyślę, jakąś linię obrony. Może zdążę zanim oderwie mi głowę…

- Zostaw ją mnie – odparł James.

- Dzięki – odparł Al, klepiąc go po ramieniu. – Z tobą będzie się przynajmniej musiała trochę pomęczyć, zanim cię zabije…

James pokręcił głową z niesmakiem, patrząc na śpiącą postać Arthemis.

- Jest skrajnie nieodpowiedzialna… No, ja zajmę się książkami skoro mam już to za sobą – oznajmił, siadając w fotelu i machnięciem różdżki przywołał do siebie jedna z książek ze stosu Arthemis. Usłyszał ciche skomlenie i schylił się, żeby podnieść Gina. – A przy okazji popilnuję tych dwojga – dodał głaszcząc zielonowłosego psa.

Arthemis rozchyliła powoli powieki. Odetchnęła głęboko. Zamrugała kilka razy, marszcząc brwi. Powiodła wzrokiem dookoła.

Leżała na kanapie w Pokoju Wspólnym. Niedaleko na fotelu siedział James, przeglądając po woli jakąś książkę strona po stronie. Na jego kolanach w najlepsze spał Gin-jork. A obok jego fotela piętrzyły się stosy książek.

- Która godzina? – zapytała cicho.

- Idealna – odparł, podnosząc na nią wzrok. - Za godzinę kolacja.

Arthemis usiadła.

- Ty… - nagle jej oczy gwałtownie się rozszerzyły. – Podałeś mi eliksir.

- Hej, kochana, nie myl braci – zaprotestował i zatrzasnął książkę.

- Uknuliście to!

- Więc następnym razem posłuchaj nas, a nie będziemy musieli używać podstępu – skarcił ją wzrokiem. – Ledwo trzymałaś się na nogach…

 Arthemis zacisnęła usta.

- Szkoda mi tracić czas – mruknęła.

- Stracisz go więcej, jeżeli trafisz do szpitala z wycieńczenia – oznajmił jej, wstając. – Zastanów się czasem nad tym, jak my się czujemy, gdy wyglądasz, jakby miał się powtórzyć numer z zeszłorocznego Halloween. – Nachylił się nad nią, opierając ręce na oparciach kanapy i spojrzał jej gniewnie w oczy. – Jeżeli nie przestaniesz się tak forsować, jak Boga kocham, osobiście cię za to ukażę, Arthemis – wyprostował się i odszedł. 

 Arthemis westchnęła. James wydawał się być… wyprowadzony z równowagi. Chyba lepiej było go nie denerwować. Chociaż jego groźba zabrzmiała dwuznacznie, jakby się nad tym zastanowić…

 Cóż, rzeczywiście o nich nie myślała. W końcu nie chciała, żeby traktowali ją jak jajko. Jak jej własny ojciec. Ale może mieli rację, z tym, że przesadzała. Ale jeżeli nawet… to tylko troszkę.